OFT we enhance our ills by discontent,
And give them bulk beyond what nature meant.
A parent, brother, friend deceased, to cry-
"He's dead indeed, but he was born to die".
Such temperate grief is suited to the size
And burthen of the loss; is just and wise.
But to exclaim, "Ah! wherefore was I born,
Thus to be left for ever thus forlorn ?"
Who thus laments his loss invites distress,
And magnifies a woe that might be less,
Through dull despondence to his lot resign'd,
And leaving reason's remedy behind.
EPIGRAMS TRANSLATED FROM THE LATIN OF OWEN.
ON ONE IGNORANT AND ARROGANT.
THOU mayst of double ignorance boast, Who know'st not that thou nothing know'st.
PRUDENT SIMPLICITY.
THAT thou mayst injure no man, dovelike be, And serpentlike, that none may injure thee!
TO A FRIEND IN DISTRESS.
I WISH thy lot, now bad, still worse, my friend; For when at worst, they say, things always mend.
THE works of ancient bards divine,
Aulus, thou scorn'st to read;
And should posterity read thine,
It would be strange indeed!
WHEN little more than boy in age,
I deem'd myself almost a sage:
But now seem worthier to be stiled,
For ignorance, almost a child.
SUNSET AND SUNRISE.
CONTEMPLATE, when the sun declines,
Thy death with deep reflection!
And when again he rising shines,
Thy day of resurrection!
TRANSLATIONS FROM THE FABLES
LEPUS MULTIS AMICUS.
Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit,
Simplice'ni nexus fœdere, lusus amor.
Incerto genitore puer, non sæpe paternæ
Tutamen novit, deliciasque domûs:
Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus,
Mirum est huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus
Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus.
Ille, quot in sylvis et quot spatiantur in agris
Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;
Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.
Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit,
Rorantes herbas, pabula sueta, petens,
Venatorum audit clangores ponè sequentem,
Fulmineumque sonum territus erro fugit.
Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures,
Respicit, et sentit jam prope adesse necem.
Utque canes fallat latè circumvagus, illuc,
Unde abiit, mirâ calliditate redit ;
Viribus at fractis tandem se projicit ultro
In mediâ miserum semianimemque viâ.
Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe
Quam lætâ adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.
Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus
Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus.
Belle miselle lepuscule, (equus respondet) amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos-multi, me pone, bo-
Adveniunt, quorum sis citò salvus ope. [nique
Proximus armenti dominus bos solicitatus
Auxilium his verbis se dare posse negat.
Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi,
Libertate æquus, quam cedita micus amico,
Utar, et absque metu ne tibi displiceam;
Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acer
Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet; Et quis non ultro quæcunque negotia linquit, Pareat ut dominæ, cum vocat ipse suæ ? Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus, Cujus ope effugias integer, hircus adest. Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina languent!
Utque caput, collo deficiente, jacet!
Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum,
Vellere eris melius fultus, ovisque venit.
Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;
Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, suscepero tantam,
Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego, respondet vitulus, vitulumque preca-
Non depulsus adhuc ubere, natus heri? [tur,
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.
Ignoscas oro. Fidissima dissociantur
Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.
Ecce autem ad calces canis est! te quanta pe-
Tristitia est nobis ingruitura !-Vale! [rempto
ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum respiciensque tremit;
Angustissima quæque foramina lampade visit,
Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum. Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans Aurum execratur, perniciemque vocat;
O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset,
Hoc celasset adhuc si modo terra malum!
Nunc autem virtus ipsa est venalis; et aurum
Quid contra vitii tormina sæva valet ?
O inimicum aurum! O homini infestissima pesti ;
Cui datur illecebras vincere posse tuas ?
Aurum homines suasit contemnere quicquid hones-
Et præter nomen nil retinere boni.
Aurum cuncta mali per terras semina sparsit;
Aurum nocturnis furibus arma dedit.
Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,
Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum Ex malesuadâ auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen Ante oculos, irà fervidus, ipse stetit.
|