adversions' from the High Court of Commission and the Star Chamber. But there was a strong Puritan element at Cambridge at this time, the leading man being Dr. Preston, Master of Emanuel, 'the greatest pupil-monger in England' according to Fuller, formerly a favourite with the Duke of Buckingham, and one of the king's chaplains (Masson, vol. i. p. 94). As to the civil and spiritual tribunals, perhaps Milton was then too obscure to demand their notice; we know at least that he afterwards managed to escape the fate which befell others of his party, and that even after the Restoration in 1660 he was included in the Act of Indemnity, and was released after three days' imprisonment, although his Eiconoclastes and Defensio Populi Anglicani were ordered to be burnt.
TRANSLATION OF LYCIDAS INTO LATIN HEXAMETERS,
Paraphrasis Latina in duo Poemata (quorum alterum a Miltono, alterum a Clievlando Anglice scriptum fuit) quibus deploratur Mors juvenis præclari et eruditi, D. Edvardi King, qui Nave, qua vectabatur, Saxo illisa in Oceano Hybernico
Author lamentatur amicum eruditum, infeliciter Mari Hyberno submersum, postquam a Cestria solvisset, 1637. Et, occasione oblata, corruptorum Clericorum ruinam prædicit, qui tunc temporis pro libitu in sublimi dignitatis gradu vitam agitabant :
Rursus odoratæ myrti laurique virentes,
Vestitæ aureolos hedera serpente corymbos,
Rursus ego vestras redeo decerpere baccas,
Quanquam acidas, nec dum maturo sole recoctas ;
Et vestras spoliare comas et spargere passim,
Frigora quanquam absunt procul autumnalia, nec dum
Hispidus arboreos Aquilo populatur honores.
Me dolor, me duri necopina injuria fati
Tempora vestra meis cogunt turbare querelis.
Occidit heu! teneræ Lycidas in flore juventæ,
Occidit heu! dulcis Lycidas, nullumque reliquit
Ille parem. Blandi Lycidæ jam funera justis
Deplorare modis quis non velit? Ipse canendi
Arte Sophocleum didicit transire cothurnum.
Arva per æquorei infletum fluitare profundi
Tene decet? nullis digna an tua fata querelis,
Dum te fluctus habet, versantque per æquora venti?
Nunc utinam eloquii charites, et vivida vocum
Gratia, quas olim est veterum turba impia vatum
Aonias mentita deas, mihi protinus adsint,
Jucundaque novam modulentur arundine musam.
Forsitan et nostras pariter comitabitur umbras
Carmine Musa pio, cinerique precabitur hospes
Præteriens, 'Tacita placidus requiesce sub urna.'
Unicus amborum pariter juvenilibus annis
Mons nutritor erat, pariter quoque pavimus unum
Ambo gregem gelidos jucundi fontis ad ortus,
Aut rivi salientis aquas, aut arboris umbram.
Ambo simul teneras ad pascua læta capellas
Duximus, ante oculis quam pulchra Aurora reclusis
Reddiderat lucemque orbi rebusque colorem.
Et simul exiguæ jucundo murmure muscæ
Noctivagam resonare tubam exaudivimus ambo
Per placidos Lunæ cursus, jam rore recenti
Nectareos spargente gregis per vellera succos.
Sæpe etiam haud seræ libuit decedere nocti,
Donec ab Eoa nitido quæ vespere lympha
Stella exorta fuit medii transivit Olympi
Culmen, et Hesperias cursum convertit ad undas.
Interea, harmonicas digitis moderantibus auras,
Agrestem inflamus calamum, choreasque pilosi
In numerum ducunt Satyri, Faunique nequibant
Capripedes nostris cohibere a cantibus aurem ;
Ipse senex nostra Damætas gestit avena.
Heu male mutatæ Fortunæ injuria! vadis,
Vadis ad æternas (nunquam heu! rediture) tenebras.
Te, Pastor, sylvæ umbriferæ, viridesque recessus
Antrorum, quot ubique thymo vel vite teguntur,
Undique jure dolent, resonatque dolentibus Echo.
Ah! salices cessant virides humilesque myricæ
Nunc resonare tuæ ramosque inflectere Musæ.
Ut nocet atra rosis ærugo, ut pestis acerba est
Estrum immane boum, glacialia frigora flores
Qualiter infestant tunica variante decoros.
Cum niveus primum florescere cœpit acanthus ;
Sic quoque pastores (triste ac miserabile!) lethi,
O Lycida dilecte, tui dolor urit acerbus.
Quæ nemora, aut qui vos saltus habuere, puellæ
Naiades, immensis Lycidas cum est obrutus undis?
Nam neque duxistis choreas super ardua rupis
Culmina præruptæ, Druidum monumenta priorum;
Nec vos saxosæ tenuere cacumina Monæ,
Nec Deva fatidicas ubi late exporrigit undas.
Cur ego vana loquor? præsens si vestra fuisset
Tota cohors, huic ecquid opem auxiliumque tulisset?
Orphei Calliopæa suo quam ferre valebat
Tristis opem? nil Musa suo succurrere nato,
Cujus ad interitum rerum natura dolebat,
Tunc potuit, cum fœmineæ furor iraque turbæ,
Discerptum latos juvenem quæ sparsit in agros,
Sanguineum caput Orpheia cervice revulsum,
Hebre, tuis injecit aquis, quod adusque cucurrit
Littora, quæ miseri letho bene nota Leandri.
Quid juvat assiduis frustra tabescere curis,
Et pastoralis studium contemnere vitæ,
Et vanum ingratæ Musæ impendisse laborem ?
Nonne fuit satius sociorum more per umbras
Suaviter arboreas sectari Amaryllida dulcem,
Atque, Neæra, tuos leviter prensare capillos.
Fama viros, quorum sublimi in pectore virtus
Se generosa locat, cohibere libidinis æstum
Pessima nobilium solet esse hæc lerna virorum)
Incitat, et duros etiam sufferre labores.
Ast ubi pæne tibi illustris tetigisse videris
Culmen honoris, adest Lachesis cum forcipe dira,
Et fragilis vitæ filum secat. At mihi Phœbus
'Fama tamen post fata manet, secura sepulchri'
Dixerat, et tremulas leviter mihi vellicat aures;
'Fama est planta solo minime prognata caduco;
'Fortunæ secura nitet, nec fascibus ullis
'Erigitur, plausuve petit clarescere vulgi.
'Judicis ante Jovæ purissima lumina lucem
'Illa cupit fulgere suam; quicunque verendum
'Illius ante thronum laudemque decusque reportat,
Hujus in æthereo fama effulgebit Olympo.'
O Arethusa, et tu, fluvius celeberrime, Minci,
Undique vocali redimitus arundine frontem,
Lene fluens, quæ nunc recito mihi dicta fuerunt
Hæc longe graviore sono, graviore cothurno ;
Sed mea propositam repetat nunc fistula Musam.
Tunc quoque cæruleus vada per Neptunia Triton
Circumagebat iter liquidum, fluctusque sonoros,
Perfidaque Æolios interrogat agmina ventos,
'Unde hæc sæva bono pecoris data fata magistro?'
Quæcunque altisonis ullo de monte procellis
Horrida flabra volant, ruptæve cacumine rupis,
Ille rogat; miseri cuncta hæc tamen inscia fati.
Hippotadesque sagax cunctorum nomine tales
Reddidit ore sonos, - Nullius flamina venti
Nuper ab Æoliis sese effudere cavernis.'
Ridebant taciti tranquilla silentia ponti,
Et placido lapsu Panope centumque sorores
Æquora plana legunt stratamque æqualiter undam.
Perfida navis erat, crudeli dedita fato,
Quæ rimis accepit aquam, sacrumque repente
Mersit in ima caput, medioque sub æquore texit.
Proximus incessu senior tardissimus ibat
Camus, et hirsuta velatus veste; galerus
Carice factus erat, variis obscura figuris
Quem textura notat, quem circum vitta colori
Par, Hyacinthe, tuo, questus inscripte, cucurrit.
'Heu! mihi quis rapuit carissima pignora?' dixit.
Ultimus huc venit, rediitque hinc ultimus, undæ
Cui Galilæanæ custodia creditur; illi
Duplex clavis erat duplici formata metallo,
(Aurea portam aperit, subito quam ferrea claudit).
Tempora tum nitida quassans ornata tiara
Talia fatus erat tetricæ cum murmure vocis.
'Quam bene nunc pro te, si vertere fata liceret,
'Quamı bene nunc pro te, juvenum carissime, multos
'Concessissem alios, stimulante cupidine ventris
'Qui furtim ac tacite irrumpunt et ovilia scandunt !
'Unica cura quibus pecorum fuit usque magistri
'Vi rapuisse epulas, avidique hausisse paratas,
'Convivasque alios audaci pellere dextra.
O cæci ventres, qui vix comprendere dextra 'Pastorale pedum, aut aliquid didicere, fideles 'Quod juvat atque decet pecorum præstare magistros! 'Quid curant? quid curæ opus est? bene vivitur illis; 'Et licet his, ubicunque libet, sub vindice nullo
|